Gisteravond ontdekte Grietje dat Duitsland in de laatste Corona-update Nederland niet langer als hoog-risico-gebied inschaalt. Met als gevolg: razendsnel tassen inpakken, een was draaien, broodje bakken, aan de buren vragen of ze voor onze plantjes willen zorgen, en dan nog een paar uurtjes slaap pakken.
Vanochtend zijn we rond half zes opgestaan, en hebben we de kinderen het goede nieuws verteld. Hannah, die inmiddels de smaak van uitslapen te pakken heeft, wilde eerst nog niet zo graag uit bed komen. Maar toen ze hoorde dat we naar Nederland gingen, was ze ineens met een grote sprong uit haar stapelbed.
Inmiddels zijn we veilig in Staphorst aangekomen, en we hopen zometeen ons jongste neefje te bewonderen. We moeten nog een planning maken, maar we gaan proberen om in een week tijd alle broers en zussen weer te zien. Het is in sommige gevallen al een hele tijd geleden. Dus we knijpen in onze handjes voor deze buitenkans.
Vandaag werd weer lustig gefantaseerd over het houden van kippen. Hannah en Boaz hadden ergens geleerd dat het best loont om kippen te houden, want als ze elke dag een ei leggen levert dat meer op dan dat het voer kost. Ze wilden ook wel samen een hok betalen van hun zakgeld, en misschien een heel klein beetje schuld bij ons. Alleen hadden ze de kosten van zo’n hok toch een beetje onderschat, en als er een kippenhok moet komen moet de trampoline weg om plaats te maken. Dat is geen goed idee… Toch maar geen kippen dus.
We hebben wel eekhoorns in de tuin. Die spitten regelmatig nootjes enzo in onze bloembakken, en soms zitten ze op een meter afstand te kijken wat we aan het doen zijn. Vogeltjes hebben we dan weer nauwelijks, die kijken wel uit voor de eekhoorns denk ik. Of voor de katten van de buurman. De buren aan de andere kant hebben een hond, maar daarmee houdt het wel zo’n beetje op qua beestenboel. Tot grote spijt van onze kinderen. Hannah wil graag een paard. Boaz wil het liefst een koe, een echte sterke, waar hij bovenop kan zitten om een rondje door de buurt te rijden. đ Misschien moet ‘ie toch weer eens naar een boerderij om een realistischer beeld van koeien te krijgen… Twee jaar terug stonden we in de Pinkstervakantie een paar dagen op een boerderijcamping. Maar dat gaat dit jaar niet lukken helaas. Ik hoop dat het weer een beetje opknapt zodat ze tenminste op het terras kunnen kamperen.
Judith heeft wel huisdieren. Of dier-kinderen eigenlijk. Dit is haar Ella-Bella-aap. Met oorbellen en een staartje in. Hij krijgt regelmatig nieuwe kleren aan en mag soms mee naar de Kindergarten.
Ze heeft ook nog steeds hond Freddie, op wieltjes. En een glitterpaard â zo’n roze knuffel met glitterpoten en manen die je kunt kammen met mama’s haarborstel. Bovendien heeft ze een koe, maar dat is geen dier maar een echt kind die uit Judiths buik geboren is. Waag het niet daar grapjes over te maken.
Boaz heeft weer een andere categorie beesten. Die vind je te pas en te onpas door het huis. Bijvoorbeeld in de wc… Of ergens op de vloer, als je daar in het donker loopt. En als je op ÊÊn uiteinde stapt, springt de andere kant omhoog.
De salamander heeft nog maar een halve staart. Maar dat geeft niks, want echte salamanders gooien hun staart er ook af als ze in gevaar zijn. Boaz probeert telkens als hij een echte salamander in de tuin ziet om er heel zachtjes naartoe te sluipen en dan op de staart te gaan staan, want hij wil salamanderstaarten verzamelen B-) De stand staat gelukkig nog op nul. En onze huissalamander is toch niet helemaal echt, want z’n staart groeit niet weer aan.
De kinderen hebben nu twee weken Pinkstervakantie. Ze willen graag weer naar de kinderboerderij. Maar daar moet ik nog even over nadenken, want daar moet je niet alleen een mondkapje en een afspraak, maar ook een dagverse, officieel gevalideerde negatieve coronatest meebrengen (dus vooraf naar het testcentrum of je ter plekke laten testen). Man man man, we testen ons helemaal suf. Alle kinderen twee keer per week voor school, als ik naar het bejaardentehuis op bezoek wil, en nu ook al voor zoiets simpels als een kinderboerderij in de buitenlucht. Een restaurant of iets kom je ook niet in zonder dagverse test. We leven hier nu echt in een testsamenleving en dat komt ons… DE NEUS UIT đ Dus misschien beperken we ons maar tot de mieren in het bos. Daar mag je tenminste nog ongestoord naartoe…
Zondag was het moederdag. Al jarenlang betekent dat bij ons thuis dat mama die dag niet hoeft te koken. Dus was Johan dan aan de beurt om z’n kookkunsten te oefenen. Maar dit jaar had hij een vervangster: kokkin Hannah! Ze had zelf online recepten opgezocht, is samen met Johan naar de winkel geweest (wat een leuk uitje was, want de kinderen mogen normaalgesproken niet mee naar de winkel ivm de corona-maatregelen) en zondag heeft ze een hele tijd in de keuken gestaan. En moet je zien wat ze gemaakt heeft!
Ook het toetje was heerlijk, met koekkruimels, kwark, aardbeien en geroosterde nootjes.
Na twee vrije dagen had de kokkin ook vandaag wel weer tijd om wat lekkers te maken. Het werd apple crumble. Daar hebben we lekker van gesmuld na onze online OpenDoors kinderdag.
Handig hoor, om zo’n grote dochter in huis te hebben! đ
Het heeft hier de afgelopen heel veel geregend, maar vandaag was het droog. Dat hebben we meteen maar goed benut door een wandeling te gaan maken, want er wordt volgende week nog meer regen verwacht. We zijn een stukje naar het zuid-oosten gereden en dat was de moeite waard qua uitzicht!
Dit was ons uitzicht. Op de voorgrond nog een stuk Duitsland en de besneeuwde bergen liggen in Zwitserland. Ook op onze wandeling kwamen we nog heel wat sneeuw tegen. En het viel ons op dat de bomen nog kaal waren, terwijl ze bij ons in het dal al veel groener zijn. Kennelijk heeft het hoogteverschil daar toch behoorlijk invloed op.
Het was fijn om er even “uit” te zijn. Even weg van de corona-maatregelen, waar ik me toch al veel te veel over opwind đ Maar wat denk je? Zit ik daar lekker van het uitzicht te genieten, krijg ik een berichtje op mijn telefoon: pas op! Als je nog verder loopt en de grens oversteekt, moet je in quarantaine! Gelukkig was ik dat niet van plan, dat was zeker nog wel 30 km lopen. Wij zijn braaf weer omgekeerd en via een ander paadje teruggelopen naar de auto. Onderweg kwamen we nog een natuurlijke bron tegen, en meer sneeuw, en mooie bloemetjes… En uiteraard hielden we af en toe pauze met pinda’s, mueslirepen en andere lekkere dingen. Al met al een geslaagde middag đ
Ik heb al vaak verteld dat ik voor GlobalRize werkt. Nu is er een mooi magazine ontworpen om onze organisatie meer bekendheid te geven en uit te leggen wat we zoal doen. Dus voor iedereen die hier benieuwd naar is: klik op deze link voor de digitale versie. Er is ook een papieren versie, die hoop ik bij een volgende bezoekje aan Nederland te krijgen om uit te delen. En hij wordt meegestuurd met verschillende bladen in Nederland, zoals de Waarheidsvriend of het blad van de RMU. Dus wie weet ligt ‘ie binnenkort in de brievenbus đ
