Boaz gaat z’n zus achterna: hij leest het ene spannende boek na het andere. Dat wordt nog eens extra aangemoedigd door een “leespas” van school, waarin hij elke dag een handtekening kan verdienen als hij 15 minuten gelezen heeft. Maar eigenlijk zijn de boeken zelf al aansporing genoeg, want er staan zulke spannende avonturen in!
Het leuke is dat hij nog niet zó snel leest dat hij een boek in 15 minuten uit heeft. Dus loopt hij regelmatig te fantaseren hoe een verhaal verder zal gaan, of wat hij zelf zou doen als hij de hoofdpersoon zou zijn. Pas las hij bijvoorbeeld een boek over geheimzinnig kistje dat niet open kon. Toen kwam hij bij mij in de keuken overleggen hoe je zoiets het beste oplost. Je kunt het kistje kapot slaan met een hamer, maar misschien zit er niks waardevols in en dan is het kistje ook krom geworden. Dat is natuurlijk jammer. Je kunt ook zoeken of je ergens een sleutel kunt vinden. Maar dat duurt misschien wel héél lang, en je weet nooit zeker of die sleutel echt ergens is. Of je pakt een stukje “sprengstof” (Boaz z’n favoriet) en dat laat je zo BOEM het slot kapotknallen, en dan pak je precies zoveel sprengstof dat het kistje zelf niet kapot gaat. Goed idee. Vervolgens kan je natuurlijk fantaseren over de inhoud van het kistje. Wie weet zitten er gouden munten in — dat kan je horen als je er mee rammelt. Als je niks hoort, dan is het misschien niets, óf het is een schatkaart waar je een nog veeeeel grotere schat mee kunt vinden.
Af en toe probeer ik Boaz een beetje te stangen, door bijvoorbeeld een heel suf alternatief te opperen. “Misschien zit er wel een dode muis in, of een ouwe sok.” Dan kijkt ‘ie een keer verstoord en fantaseert lustig verder. Mama’s hebben geen fantasie. Die zijn alleen geschikt om tegenaan te praten als ze aan het koken zijn.
Hannahs boeken zijn nog een tikkie spannender. Ze is momenteel helemaal fan van boeken over de Tweede Wereldoorlog, met onderduikers enzo. Dat wordt dan weer nagespeeld met een hut in de woonkamer waar poppetjes in worden verstopt die vervolgens door Boaz of Judith gezocht moeten worden. En natuurlijk is het de bedoeling dat ze onvindbaar zijn.
Vanavond las Johan een slaapverhaaltje voor over Ernst-Jan en zijn eend Snabbeltje. Dat is een heerlijk boek met veel humor. Dit keer ging het over een angstig avontuur: Ernst-Jan en Snabbeltje zaten in een gezellig hol in het bos toen ze plotseling schoten hoorden. [Geruststelling van de auteur: het waren geen echte kogels hoor, maar dat wist Ernst-Jan niet.] Bibberend van angst bleven ze in hun schuilplaats zitten tot de eend het niet meer hield en er vandoor ging. Om ‘m terug te lokken blies Ernst-Jan drie keer hard op z’n fluitje en ja hoor, de eend kwam terug. Maar er kamen ook tientallen soldaten de bosjes uit! Die waren op oefening in het bos en het fluitsignaal bleek het afgesproken sein “einde oefening” van hun commandant te zijn. Nu had Ernst-Jan dus de hele oefening in het honderd laten lopen. Uiteraard liep het hele verhaal goed af en werden kind en eend in een legerjeep naar huis gebracht door een super aardige soldaat.
Na afloop van dit verhaal zat Hannah in de keuken een bakje yoghurt te eten. Peinzend vroeg ze: “Mamaaaaah? Denk jij dat je op internet kunt uitvinden wanneer soldaten een oefening houden en waar ze dan precies langs komen?”
☺
Wat zou die nou van plan zijn…