3 kinderen en een fiets

Meer heb je niet nodig om hier gevonden te worden.

Waar je ook komt, overal moet je je handtekening zetten voordat mensen je gegevens mogen gebruiken of doorgeven. Op school, bij de Kindergarten, bij de kinderarts, in de kerk… Adresgegevens en telefoonnummers zijn privé, die mogen niet zomaar door vreemden gevonden kunnen worden. Maar de praktijk is soms anders 😉 Vorige week hadden we daar een grappig voorbeeld van.

Ik moest weer eens naar de kapper. Dat was hoog tijd, het was er al een poosje niet van gekomen met herfstvakantie, dan een verkouden man thuis, dan weer de kinderen thuis omdat de school uitviel, enzovoorts. Maar nu had ik dan een afspraak gemaakt voor donderdag, 10 uur. Dat deed ik heel ouderwets door even langs te lopen en te vragen wanneer de kapster tijd had. Zij schreef mijn naam in haar afsprakenboek, ik kreeg een briefje mee, en klaar.

Begin vorige week werd er echter ineens aangebeld. Ik verwachtte de zoveelste pakketjesbezorger, maar tot mijn verrassing kwam er een heel verhaal over mijn kappersafspraak door de intercom. Ik kreeg niet eens de kans om de deur open te doen, maar kon aan haar stem wel horen dat het inderdaad mijn kapster was. Donderdagmorgen had ze een overleg met haar belastingadviseur en daarom zou ze waarschijnlijk niet om 10 uur in Bad Krozingen kunnen zijn, dus ze vroeg of ik een dag later kon komen. Nou prima, geen probleem.

Maar eigenlijk was dat natuurlijk wel gek. Kennelijk had ze niet mijn telefoonnummer maar wel mijn adres? Toen ik vrijdag bij haar was, vroeg ik het maar even. Want het is natuurlijk best handig als ze mijn nummer heeft voor het geval ze een keer ziek is ofzo, of de kapperszaken weer gesloten moeten worden. In zo’n geval is het natuurlijk niet handig als ze bij ons thuis moet komen aanbellen. Maar nee, het zat nog een beetje anders in elkaar. Ze had ook ons adres niet eens. Ze kende eigenlijk alleen mijn naam, ze wist dat ik drie kinderen had, ze zag mij elke dag voorbijkomen op de fiets, en ik had ooit gezegd dat ik om de hoek woonde. Dus toen ze mijn afspraak wilde verzetten en geen gegevens van mij had, is ze gewoon de straat opgelopen. De hoek om, de Thürachstraße in, en daar heeft ze aan buren gevraagd waar “die vrouw met drie kinderen en een fiets” woont. Nou, dat was in één keer raak 😉 Ze kon op onze brievenbus zien dat de naam inderdaad klopte, en dat was het einde van ons verborgen privéleventje 😉

We hebben er smakelijk om gelachen. Eigenlijk heeft het wel iets schattigs dat je zelfs in het Kurgebiet van Bad Krozingen, wat nou niet bepaald bekendstaat als een gezellig met elkaar meelevend buurtje, iemand kunt identificeren aan de hand van een fiets en drie kiddies. Ook al zitten je gegevens veilig achter slot en grendel, aan de spiedende blik van de buren ontkom je niet 😉