Geld is de laatste dagen hét gespreksonderwerp hier thuis. Hannah krijgt wekelijks zakgeld, de andere twee nog niet. Dat is op zichzelf natuurlijk al regelmatig aanleiding tot discussie. Maar nu heeft Judith ook een eigen “spaarpot” met muntjes erin, en is het onderwerp helemaal actueel. ’s Morgens voor het ontbijt begint het al: muntjes tellen, muntjes ruilen, vergelijken hoeveel geld ieder heeft… en natuurlijk bediscussiëren welk muntje uit welke spaarpot kwam, wie van wie heeft gestolen en zoeken of de kwijtgeraakte muntjes misschien onder mama’s bed liggen [dat zou zomaar kunnen, want Judith verstopt zich daar nogal eens].
Voor Hannah had geld deze week nog een bijzondere betekenis: haar wiebelende voortand is er éindelijk uit, na heel veel wiebelen (ook ’s nachts) en ongeduldig wachten. Ze was zelfs al aan de gang met touwtjes aan de deurklink, maar dat lukte toch niet zo goed als in de boekjes. Dolgelukkig was ze toen die tand er dan eindelijk toch uit ging. Maar wat hebben losgeraakte melktanden met geld te maken…? Dat wilde Hannah nu ook eens haarfijn uitzoeken. Bij de twee tanden die er een poosje geleden uitgingen, lag er de volgende ochtend een muntje onder haar kussen. Natuurlijk gelooft ze echt niet, heus niet, natúúrlijk niet, dat er zoiets als een tandenfee bestaat. Maar helemaal zeker was ze kennelijk toch niet, want ze had een lakmoesproef bedacht: papa was in Italië en ze ging hem niets vertellen, en dan wilde ze wel eens zien of er ook deze keer een muntje lag. En inderdaad: niks te zien. Pas toen papa een paar dagen later terug was, lag er ineens 50 cent onder haar kussen. Betrapt! 😉
Judith is natuurlijk nog rijkelijk jong om de waarde van geld te snappen. Boaz ook trouwens; die verzekert mij af en toe troostend dat hij z’n spaarcentjes goed bewaard “voor als jullie een keer arm worden – dan mag je mijn geld hebben en kan je toch nog boodschappen doen”. Heel lief bedoeld natuurlijk 😉
Judith vond vanmorgen dat mijn horloge er niet meer zo goed uitzag, en laten we nou net voorbij een juwelier fietsen!
“Mama, jij nieuwe loosje kopen!”
“Oh ja? Die zijn wel mooi, maar dat kost ook veel geld…”
Handje op mijn arm, toontje “ach jij arme schat”: “Jijje loosje kopen, ikke jou betalen!”
Haha. Ze heeft welgeteld 5 muntjes van 10 eurocent, en dan nog 3 van 50 cent. Dat is voor haar weliswaar héél veel, maar ik denk niet dat de juwelier akkoord gaat…
Op de website van het NIBUD vond ik: “Kinderen die al op jonge leeftijd leren hoe ze met geld om moeten gaan, komen later minder vaak in de financiële problemen. Aan u als ouder de taak om uw kind voor te bereiden op financiële zelfstandigheid.”
Kijk, dan komt het met ons kroost vast helemaal in orde 🙂