Zelfreflectie

Onze Judith heeft iets nieuws ontdekt: ze praat tegen zichzelf. Een soort zelfreflectie die ze dan hardop verwoordt – zonder er vervolgens iets mee te doen, helaas. Het lijkt er eerder op dat ze zichzelf een standje geeft en dan vindt dat ze wel weer door mag gaan 😉

Vanmorgen liep ze op het terras en hoorde ik op een verwijtend toontje: “Joetiiiiiiee! daan??? Ooooh!” En ja hoor, de skippybal lag weer op het gras, terwijl die op het terras moet blijven. Ze weet natuurlijk drommels goed dat ze ‘m niet over het hekje mag kieperen, maar kennelijk kan ze het toch niet laten…

Even later maakte ze mij deelgenoot van een andere boevenstreek die ze had uitgehaald. Ik vond ’t niet dramatisch, maar ze vond het zelf heel grappig: ze had het poppetje van de betonmixer uit de zandbak gepakt en ‘m op de kop tussen de planten gepoot. “Oh oooh!” Arm mannetje. Dan is haar pop gelukkig beter af; die krijgt af en toe een slokje drinken en wordt vooral vaak lekker naar bed gebracht. “So! s(l)apuh!” Dan heeft moeder Juud tenminste weer tijd om zelf streken uit te halen – of om mama te helpen – of om Nannah en Bo(d)az uit school te halen.