Maand: februari 2018

Hieperdepiep het is vakantie! En niet zomaar een vakantie, we zijn op werkvakantie in eigen huis. Hannah heeft vandaag zelfs zo hard gewerkt dat ze graag in blote benen en een hemd wou rondlopen, en verder alleen een rokje. Zo staan tenslotte de slaven uit Egypte ook in de kinderbijbel… We hebben onder andere twee logeerbedden en een slaapbank in elkaar gezet, en weten inmiddels uit ervaring dat je daar heerlijk op kunt slapen. Dus wat dat betreft is er geen bezwaar om straks bij ons te komen logeren!

We proberen deze week het nodige en het aangename wel een beetje met elkaar te verenigen. Om ons straks lekker thuis te voelen hier willen we de omgeving ook wat verkennen. We zijn bijvoorbeeld naar een oude burcht geweest bij Staufen. Boaz was er meteen uit: dit is Jericho, want de muren zijn kapot! Gelukkig was deze Jericho niet helemaal ingestort, en konden we vanaf de muren prachtig uitkijken over de Rijnvallei (goed kijken naar het gat in de muur!). Aan de ene kant de bergen van het Zwarte Woud, aan de andere kant de Vogezen. Het was wel berekoud helaas, maar toch zeker de moeite waard. En bij thuiskomst konden alle kinderen tegelijk onder de douche om weer op te warmen 🙂

       

Verder vinden we het park met het riviertje erg leuk, en daar kom je doorheen als je naar het station, de kerk of Hannahs school loopt. Dagelijkse kost dus. Wat verder vooral Boaz goed bevalt, is de Lidl hier in het dorp. Hij is helemaal verzot op de verse broodjes die de “blauwe winkel” in Ede verkoopt, dus we hebben er hier ook maar vast eentje gehaald. Helaas hadden ze niet de favoriete “zebra-broodjes” (een donut met zwart-wit gestreepte bovenkant), maar de chocoladevariant viel ook in de smaak. Hij vond het wel een beetje vervelend dat ze hier zelfs in de Lidl gewoon Duits praatten, maar gelukkig is het allemaal prima gelukt. En zondag bij de oppas had hij al bijna begrepen waar het verhaal over was gegaan: over Jezus en zijn vrouw, en over kruimeltjes die aan de hondjes werden gevoerd. Nou, dat kwam toch heel aardig in de buurt!

We hebben al een paar buren ontmoet, en de mensen twee verdiepingen boven ons blijken een dochter van zes te hebben die na de zomer waarschijnlijk ook naar Hannahs school gaat. Dat zou natuurlijk wel heel erg leuk zijn! Hopelijk vinden we ook nog een vriendje voor Boaz. Hier in de buurt zie je vooral hotelgasten en oudere mensen, maar omdat het hier geen vakantie is zitten veel kinderen waarschijnlijk op school of Kindergarten. Dus misschien komen we ze nog tegen als we hier wat langer zijn.

Behalve een tijd van voorbereiden en vooruitkijken zijn deze weken voor ons ook vol herinneringen, omdat het een jaar geleden is dat we aan mama’s sterfbed zaten. Toen ze zich steeds zieker voelde werd ze opnieuw opgenomen in het Isala ziekenhuis, maar na wat onderzoeken kwam de verpletterende uitslag: uitbehandeld. Een paar dagen later zat ik naast haar in de ambulance, voor de laatste keer op weg naar huis… Wat gaat er dan veel door je heen, en nog steeds kan ik geen ambulance tegenkomen zonder aan dit ritje terug te denken.

De laatste weken dat mama thuis was, waren voor ons allemaal heel indrukwekkend. Het was voor het eerst dat ik van dichtbij meemaakte hoe iemand afscheid moest nemen van geliefden en zich moest voorbereiden op het sterven. De dood van zo dichtbij in de ogen kijken, vergeet je niet meer. Daarnaast was er voor onszelf het intense verdriet om onze mama te moeten gaan missen, en bij elkaar te zien hoe moeilijk we dat allemaal vonden. Dat gemis is dit jaar niet minder geworden. Ik denk nog elke dag aan mama en ben nog steeds verdrietig dat ze niet meer bij ons is. Juist ook de mooie herinneringen laten ons voelen wat we nu missen. Als we foto’s terugkijken van gezellige oma-momentjes bijvoorbeeld, dan voelt het zo enorm triest dat Judith geen enkele bewuste herinnering heeft aan mama. De vrouw die voor mij zo belangrijk is geweest, en die ook onze kinderen zoveel liefde heeft gegeven, is voor haar straks enkel een foto en wat verhalen van ons.

Toch is daarmee gelukkig niet alles gezegd. Mama’s sterfbed was ontzettend verdrietig, maar ik heb ook heel kostbare herinneringen aan deze laatste periode. Ik heb me nog nooit zo sterk verbonden gevoeld met mijn familie, en nog nooit zozeer de kracht van onderlinge liefde ervaren. Juist op deze kwetsbare momenten was er een openheid die we normaliter lastig vinden. En vooral heb ik God aan het werk gezien, en meegemaakt hoe mama er uiteindelijk naar verlangde om naar Huis te mogen gaan. Dat was voor haar allesbehalve vanzelfsprekend, en tot bijna het laatste toe een worsteling. Des te groter is het wonder dat ze nu bij de Heere mag zijn, vrij van ziekte en verdriet. Dat maakt mijn verdriet en gemis toch anders. Er zit veel dankbaarheid en verwondering doorheen gemengd, en ook verwachting van een betere toekomst. Verwachting van de Heere Die hemel en aarde gemaakt heeft – zoals op mama’s grafsteen staat – en Die ooit alle dingen nieuw zal maken.

Tot slot nog een gedicht dat we na mama’s overlijden kregen en dat ik erg mooi vind:

Ik heb mijn moeder niet verloren,
daarvoor gaf ze mij te veel.
Wat zij mij zei, dat blijf ik horen,
van wie ik ben, is zij een deel.
Ik kom haar elke dag nog tegen
in wat ik doe, in wat ik laat;
zij is en blijft voor mij een zegen
waarvan het spoor steeds verder gaat

Die vraag kreeg ik al een paar keer, als ik vertelde dat we gaan verhuizen voor Johans werk. Dus ik zal mijn plannen hieronder even ontvouwen.

95% van mijn bezigheden hier in Ede neem ik gewoon mee, omdat mijn man en kinderen gelukkig meeverhuizen en ze in Duitsland ook een lekkere maaltijd en schone sokken nodig hebben. De wc in ons nieuwe huis is ook nog niet zelfreinigend, en het speelgoed vindt waarschijnlijk niet zelf z’n weg terug naar de juiste krat of hoek. Daarbij zal boodschappen doen et cetera wat meer tijd kosten in het begin: bij de Jumbo kan ik tegenwoordig met m’n ogen dicht de boodschappen vinden, straks zullen we weer even moeten uitvinden wat er te koop is en waar, wat lekker is en wat we liever overslaan. Bovendien moet Hannah en straks ook Boaz gewoon naar school gebracht en weer opgehaald worden – al zijn de haastige ritjes tussen de middag straks verleden tijd! Daar kan ik niet heel rouwig om zijn. Vier keer op één dag naar school fietsen en dan ook nog wel ’s boodschappen willen doen of ’s avonds ergens naartoe, maakt hier soms dat ik me haast een transportbedrijf voel. En dat noemen ze dan “thuisblijfmoeder”… Al vind ik een ritje in het zonnetje niet echt een straf hoor, maar ja, het is ook wel eens bewolkt en miezerig…

Verder houd ik er rekening mee dat onze kinderen de eerste maanden best wat extra aandacht nodig zullen hebben als ze overal moeten wennen en hun draai moeten vinden, en bovendien nog niet meteen vriendjes zullen hebben om zichzelf mee te vermaken. Vooral voor Boaz is dat jammer, want die is erg toe aan school maar kan i.v.m. drukte pas in juni beginnen. Dus ik krijg er een part-time baantje als kleuterjuf bij voor de eerste tijd.

En dan is er nog ons huis, dat niet meteen volledig geordend en opgeruimd zal zijn. We hoeven gelukkig amper te klussen dus ik heb er alle vertrouwen in dat het gaat lukken om een gezellig plekje te creëren, maar dat vraagt wel wat tijd en aandacht. En een beetje creatief zijn vind ik ook gewoon leuk, dus ik wil het nuttige en het aangename proberen te verenigen.

Tenslotte neem ik mijn vrijwilligerswerkjes lekker mee. Ik vind het heerlijk om artikelen en video’s te vertalen voor geloofstoerusting.nl en ben recent begonnen met een project voor Global Rize. Het is de bedoeling dat we een cursus aan gaan bieden met voor elk Bijbelboek een introductiefilmpje van The Bible Project en daarbij dan verwerkingsvragen. Kijk maar eens op YouTube voor een voorbeeld: https://www.youtube.com/watch?v=jH_aojNJM3E Vooralsnog helaas alleen in het Engels, misschien komt er in de toekomst nog een vertaling voor het Nederlands of andere talen.

En als ik me toch verveel? Dan schrijf ik gewoon wat extra blogposts…

We zijn weer een stapje verder: gisteren heeft Johan de sleutel van ons nieuwe huis gekregen. Naar eigen zeggen liep hij als een Japanse toerist door z’n eigen huis, om elk hoekje en ieder stopcontact op de foto te zetten en alle maten op te nemen. Dan kunnen we thuis alvast passen en meten wat we overal neer willen zetten, hoe lang de gordijnen moeten worden, en meer van dat soort dingen. Heerlijk om zo alvast wat te kunnen voorbereiden, dan gaat de verhuizing straks vast gesmeerd…

Boaz ziet de verhuizing nu ook helemaal zitten, want hij zag op de foto’s dat er een soort waterpompje in de tuin staat en dat er stookhout in het schuurtje klaarligt. En er lag nog een bijl – wat wil je nog meer? Worstjes waarschijnlijk, want nadat Boaz bij de buren worstjes heeft geroosterd boven een vuurtje vindt hij de open haard daar ook wel geschikt voor 🙂